නිවැරදි ධර්මය සැමදා විද්‍යමාන නොවේ..... අධර්මයෙන් එය වැසීයමින් පවතී......
වියපත් වූ පසුව පින් දහම් කළ යුතු යැයි බෞද්ධයන් දුකට වහ වහා පිළියම් යෙදිය යුතු ව තිබිය දී, එබඳු මතයක් ගොඩනැඟුණේ කෙසේ දැයි නො දනිමු. සතිය හෙවත් සිහිය පවත්වාගත යුතු වන්නේ මේ මොහොත තුළ දී නම්, සතියෙහි පිහිටා කෙලෙස් ප්‍රහාණය කිරීමට වියපත් වන තෙක්සිටීම මඟින් ගම්‍ය වන්නේ නිර්මල බුදු දහම තුළ යථාර්ථවාදී නො වීම ය. නොඑසේ නම්, දහම තුළ නො හැසිරීම ය. දහමට අනුව නො ගොස් අන්ධ වූ පිළිවෙත් අනුගමනය කරමින්, තමන් ද සසරේ අතරමං වන අතර, සෙසු අයට ද, එබඳු ඉරණමක් අත් කර දීම තරම් ව්‍යසනයක් තවත් තිබිය අරමුණ මුල් කරගෙන සකස් වන ස්කන්ධ ක්‍රියාවලිය සිදු ජනිත වන කුසලාකුසල කර්ම රැස් කිරීම හෝ අස් කිරීම හෝ කළ හැකි වන්නේ ද, මේ මොහොත තුළ දී ම ය. මේ සඳහා කළ යුත්තේ සතියෙන් යුතු ව අරමුණ තුළින් පහළ වන සංඥා, ප්‍රඥාව මෙහෙයවමින් අවබෝධ කරගැනීම ය. සතිය තුළින් ලබන අවබෝධය අවශ්‍ය වන්නේ සසර පැවැත්මට සමුදය වන කෙලෙස් වර්ධනය කිරීමට නො ව, සංසාර විමුක්තිය අරමුණු කරගත් කෙලෙස් ඉපදීම වැළැක්වීම හෝ ප්‍රහාණය කිරීමට ය. කෙලෙස් ප්‍රහාණය කිරීම සඳහා දින වකවානු යොදාගැනීම යනු
ප්‍රමාදයයි. කල් නො යවා මේ මොහොත තුළ දී ම සිදු කිරීම අප්‍රමාදයයි. අප්‍රමාදය යනු මේ මොහොත හෙවත් වර්තමානය තුළ හැසිරීමයි. මේ පිළිබඳව තාර්කික ව විමසා බැලී මේ දී එය මැනැවින ් අවබෝ ධකරගත හැකි ය. ඒ අනුව ඊයේ අනාගතය අද වර්තමානය වී, ඊයේ වර්තමානය අද අතීතයට එක් වී ඇත. එමෙන් ම අද වර්තමානය හෙට අතීතය වී, අද අනාගතය හෙට වර්තමානය බවට පත් වනු ඇත. එය එසේ නම්, අප ජීවත් වන්නේ අතීතයේ වත් අනාගතයේ වත් නො ව, වර්තමානය හෙවත් මේ මොහොත තුළ පමණි. අපට අතීතයේ වත්, අනාගතයේ වත්, ජීවත් වීමට නොහැකි වී ඇත. මේ අනුව සතිය පිහිටුවිය යුත්තේ සත්ත්වයා සසරට බැඳ තබන හෝ ඉන් මුදවන හෝ මේ මොහොත තුළ පමණි. වර්තමානය හෙවත් මේ මොහොත තුළ සතිය පවත්වන විට අතීත හෝ අනාගත හෝ සිතිවිලි පහළ වීමට ඉඩක් නැති බැවින්, වෙනත් අරමුණු ඔස්සේ ඇති වන සැප හෝ දුක් හෝ වේදනාවන් තුළින් සකස් වන කෙලෙස් ඇති වීම වැළකී යන අතර, මේ මොහොත තුළ සතිය පිහිටුවීම නිසා
කුසල් රැස් කිරීමක් ද කළ හැකි වනු ඇත. ය. සත්‍යය දැකීම යනු දහම දැකීම ය. දහම දැකීම යනු බුදුන් දැකීම ය. ගෙවුණු අතීතයේ හෝ නො ලැබූ අනාගතයේ දී හෝ සත්‍යය දැකිය නොහැකි ය. සත්‍යය දැකිය හැක්කේ මේ මොහොත හෙවත් වර්තමානය තුළ දී පමණ ය. වර්තමානය තුළ සතිය නො පිහිටීම යනු සත්‍යය නො දැකීම ය. දහම් නො දැකීම ය. බුදුන් නො දැකීම ය. දැකීම හේතුවෙන් දුක පිළිබඳ අවබෝධය ද ලැබිය නොහැකි ය. දහම තුළ නො හැසිරීම නිසා ධර්මය තුළින් ලබා දෙන රැකවරණය ද අහිමි වී යයි. බෞද්ධයන් යැයි කියා ගන්නා ඇතැම් අය සිදු කරන්නේ, මේ මොහොත තුළ හටගන්නා වූ කෙලෙස් මේ මොහොත තුළ දී ම ප්‍රහාණය කළ හැකි ව තිබිය දී, ඒ සඳහා කටයුතු නො කර, අතීතයේ සිදු කළ දේ, අනාගතයේ දී අපේක්‍ෂා කරන දේ පිළිබඳව මනෝ සංචේතනා පහළ කිරීම ය. එය ලෝභ, ද්වේෂ, මෝහ මෙන්ම පසුතැවිල්ල ද ඇති කර, සංඛාර භවගමන අඛණ්ඩ ව පවත්වාගෙන යෑමට කටයුතු කිරීම ය. මේ අවාසනාවන්ත තත්ත්වය පැහැදිලි නො වීම නිසා නිමක් නැති සසර ගමනකට ඔවුහු ඇද වැටෙති. අඳුරෙන් අඳුරට ගමන් කරති. නි ර්මල බු දුදහම තු ළි න් ,පටිච්ච සමු ප් පන් නව සත් ත් වයාගේ භව ගමන සකස් වන ආකාරයත්, ඉන් ජනිත වන දුක්ඛ ස්කන්ධය, දුක්ඛ ආර්ය සත්‍ය වශයෙන් පෙන්වා දෙන බුදුපියාණන් වහන්සේ එළඹෙන මොහොත තුළ ඉන් මිදෙන ආකාරයත් ඒ සඳහා පැහැදිලි මඟක් ලෙස ප්‍රඥා, ශීල, සමාධි වඩන ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගයත් දේශනා කර තිබිය දී තවමත් මඟ වරදාගෙන අදූරදර්ශී ගමනක යෙදෙන බවක් පෙනෙන්නට ඇත. මේ මොහොත තුළ දී උපදින ලෝභ, ද්වේෂ, මෝහ යන අකුසල් සමුච්ඡේද වශයෙන් ප්‍රහාණය
කරමින් අලෝභ, අදෝෂ, අමෝහ, කුසල් සිත් වඩා, නිවන් මඟ සාක්ෂාත් කරනු වෙනුවට මල්, පහන්, දන්, පැන් පමණක් පිදූ පමණින් නිවන් අවබෝධ කරගත හැකි යැයි සිතන මානසිකත්වයෙන් තවමත් මිදී නැත. ආමිස පූජාවන් සිදු නො කළ යුතු යැයි නො කියමු. එකී පුණ්‍ය ඵලය යහපත් වටපිටාවක් නිර්මාණය කරමින්, සසර සැරිසැරීමට හේතු වනු විනා, බොදුනුවන්ගේ අවසන් පැතුම වන, බුදුපියාණන් වදාළ පරිදි කෙලෙස් ප්‍රහාණය කර නිවන් මඟ සාක්ෂාත් කරගැනීමට හේතු නො වන බව වටහාගත යුතු ව ඇත.
කළ යුත්තේ ආමිෂ පූජාවන් සිදු කරන අතර, ප්‍රතිපත්ති පූජාවට මුල් තැන දෙමින් භෞතික සම්පත් හඹා යන සම්මුති ලෝකය තුළ ඇති වස්තු කාම, ක්ලේශ කාම, සමුච්ඡේද වශයෙන් ප්‍රහානය කිරීම සඳහා මානසික සංවර්ධනයක් කරා යෑමයි. මෙය කළ හැකි එක ම මඟ එළඹෙන මොහොතයි . සසර ගමනට කර්ම රැස් කරන්නේ මේ මොහොත තුළයි. ක්‍ෂණික ආවේගවලට පිළියම් කළ හැකි වන්නේ ද, මේ මොහොත තුළයි. සතියෙහි නො පිහිටීමෙන් ලෞකික වශයෙන් මේ මොහොත තුළ දී ඇති වන ආවේගශීලී සිතිවිලි පාලනය නො වී, කෙළවර වන්නේ බොහෝ විට ප්‍රස්තුත කරුණ බෙහෙවින් දුරස් වූ අදාළ නො වන ඉසව්වක් කරා ගමන් කරමිනි. ඒ ක්‍ෂණික තීන්දු තීරණ බොහෝ විට නිවැරැදි නො වී, සත්‍යයෙන් බැහැර වන බැවිනි. ඒ අනුව සතියෙන් යුතු ව, එළඹෙන
මොහොතට මුහුණ දීම ලෞකික වශයෙන් සම්මුති ලෝකය තුළ ඇති වන ගැටලුවලට ද සාර්ථක පිළියමක් වන අතර, සංසාර විමුක්තිය සඳහා විසඳුමක් ලබා දෙන එක ම මඟ ය. එසේ නම්, අප කළ යුත්තේ එළඹෙන මොහොතට සතියෙන් යුතු ව මුහුණ දී අරමුණු හරහා එන පංචස්කන්ධ ක්‍රියාවලිය තුළින් සසර බැඳ තබන අකුසල් මූලයන් සමුච්ඡේද වශයෙන් ප්‍රහාණය කිරීම සඳහා ක්‍රියා කිරීමයි. එළඹෙන මේ මොහොත සතියෙහි පිහිටුවන කෙනකුට වර්තමානය යනු කුසල් ය. අගති යෙන් සිටීනම් රැස් වන්නෙනේ අකුසල් ය. අතීත, අනාගත, අන්තවලට නො වැටී වර්තමානය හෙවත් මේ මොහොත තුළ දීත් නො බැඳී සිටී නම්, සසර ගමනට හේතු වන කර්ම සකස් නො වේ. කර්ම සකස් වීම යනු සසර ගමනට හේතු ඉතිරි වීමයි. බව ගමන නිම කිරීම යනු කර්ම සකස් වන මේ මොහොත තුළ සතිය පිහිටුවීමෙන් කෙලෙස් ප්‍රහාණය කිරීම ය. එසේ නොමැතිව, අතීත, අනාගත, සිතුවිලි අතර, අතරමං වී එළඹුණු මොහොත තුළ අනවබෝධයෙන් කටයුතු කරන්නේ නම්, උරුම වන්නේ නිමක් නැති සසර ගමනක අතරමං වීම පමණකි.
දිවයින බොදුමඟ 2020.මැයි 7
¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤
